Contact | De Grutto 6 | 7614 LE | Mariaparochie | 06-37598437 | info@tussenwerkenmantelzorg.nl

Tussen Werk en Mantelzorg

Op de drempel van mantelzorg

mantelzorger op de drempel

Mantelzorger op de drempel

Mantelzorger kun je plotseling worden, doordat één van de mensen waar je een relatie mee hebt, opeens ziek wordt. Het kan ook geleidelijk gaan en wanneer je op een dag de balans opmaakt, blijkt dat je veel uren van de week in zorgen voor steekt. Er is een moment dat je op de drempel van de mantelzorgwereld staat; van onbezorgd en vrij naar zorgen voor. Momenteel sta ik daar. .
De aard van de relaties die ik heb met mijn ouders veranderd. Voorheen ging ik bij mijn ouders op bezoek voor de gezelligheid. Nu denk ik ‘even langs om te kijken hoe het gaat’. Het is een subtiele verschuiving, die ik misschien niet eens zou opmerken, wanneer ik niet door mijn werk zo bewust ben geworden van mantelzorg.

Wanneer ik terugrijd van een trainingsdag, kan ik met een kleine omweg langs het huis van mijn ouders. Zal ik even langs gaan om te horen hoe het gaat? Of zal ik snel doorrijden? Dan kan ik nog net het staartje meemaken van een vergadering waar ik eigenlijk verwacht wordt. Aan de andere kant; hoe heerlijk is het om even niks te hoeven en thuis met een kop thee bij te komen van deze dag?
Bij iedere keuzemogelijkheid voel ik wat het met me doet. Wanneer ik denk aan mijn ouders, wil ik weten of het goed met ze gaat. Het is al meer dan een week geleden dat ik hen zag.
Een jaar geleden zou ik naar huis gereden zijn zonder hierbij stil te staan. Nu er met hun gezondheid steeds meer aan de hand is, ga ik me geleidelijk meer zorgen om hen maken. Ik merk dat ze ons als kinderen meer nodig hebben. De keuze is snel gemaakt, ik ga langs. Blij, rustig en tevreden neem ik de afrit naar mijn ouders. Mijn vader is alleen thuis en aangenaam verrast. Het is goed om even met z’n tweën te zijn, zodat hij in alle rust zijn verhaal kwijt kan.
Thuis kijk ik met mijn man naar de familieapp, waarin we de zorg voor zijn moeder met elkaar afstemmen. Een paar maanden geleden ging het niet goed met haar. Ze woont zelfstandig in een aanleunwoning en is na de ziekteperiode van twee zorgmomenten per week naar twee zorgmomenten per dag gegaan. De zorg is dichtbij en ze kan gebruik maken van de voorzieningen van het huis. Sinds kort is er een zorgplan en liggen de zorgmap en medicijnen bovenop de kast in de kamer. De familieapp is een zorgapp geworden. Als vanzelf lijkt er een ‘bezoekrooster’ te ontstaan. Onze spontane en onregelmatige bezoeken op zondag verworden tot bezoekjes waar de anderen op rekenen. Op de app lees ik: ‘Hoe laat komen jullie zondag?’ Deze simpele vraag betekent voor mij dat we staan ‘ingeroosterd’ en de ander ervan uitgaat dat we gaan. Ik voel wrevel opkomen. Dit botst met mijn behoefte om zelf te bepalen wat ik wanneer doe. Dan bedenk ik dat ik de keuze heb: in een rooster staan wil nog niet zeggen dat we het moeten doen. Dat geeft ruimte om zelf te bepalen en uit het moeten te blijven. Ik kies er vervolgens voor om samen met mijn man te gaan. Ik geniet namelijk van het contact met haar Ik vind het fijn om samen met de anderen een bijdrage te leveren aan de zorg. In de relatie met mijn schoonmoeder kun je zeggen dat ik net een stap over de mantelzorgdrempel gezet heb. Het bezoek is niet meer spontaan en ongedwongen. De rollen zijn aan het omkeren. Het is de kunst om daarin niet plichtmatig en vanuit het moeten te handelen, maar vanuit het willen en vanuit de liefde die ik voor haar voel.

Deze tekst is eerder in dagboekvorm verschenen op het forum ‘www.wijmantelzorgers.nl

Plaats reactie